Ազգային ինքնության պահպանման առումով հայոց լեզվի ու հայ գրի անփոխարինելի դերակատարության վերաբերյալ հավաստումներին մենք ծանոթանում ենք դեռ դպրոցական կրտսեր տարիքից, երբ արտասանում ենք “Խոսք իմ որդուն”, կամ հետո, երբ խելքներս հասնում է՝ ընթերցում ենք “Վերք Հայաստանին”: Վաղ հասակից մեր գիտակցության մեջ սերմանվում է այն գաղափարը, որ հայ ժողովրդին իր հազարամյա պատմության ընթացքում զորավիգ ու պահապան է եղել հայոց լեզուն, ինչը “Վերքի” հանճարեղ հեղինակը ձեւակերպել է կարճ ու իմաստուն. “Ազգը պահողը լեզուն է ու հավատը”:

Շարունակությունը →

Այն, որ ՀՀ գովազդի լեզվում հայերենը վերջին տարիներին հայտնվել է աղքատ Ղազարոսի վիճակում` ամեն քայլափոխի ակնհայտ է: Այս ամոթալի փաստը կարծես չի հուզում մեր հասարակության ստվար մասին: Համարյա օրինաչափության է վերածվել անգլերենի` գիշերային ակումբների որմազդների լեզուն դառնալու երևույթը: Ավելին, այդ որմազդներում, եթե հայերենը «սխալմամբ» կամ «պատահաբար» հանդիպում էլ է` ապա ԲՈԼՈՐ ԴԵՊՔԵՐՈՒՄ տպվում է լատինական տառերով:

Շարունակությունը →

Դիլիջան միջազգային դպրոցի նախաձեռնողների բաց նամակը կարդալուց հետո ուզում ես տանել, դնել մարդկանցից հեռու ինչ—որ տեղ ու չորս կողմից վահանակներ դնել՝ «Զգույշ ականապատված է»:

Ընդհանուր առմամբ այս նամակում բազմաթիվ «ականներ» կան, բայց հակված եմ կարծելու, նամակի առաջին և հիմնական նպատակը շանտաժն է, և ահա թե ինչու. Ռուբեն Վարդանյանը բողոքում է, որ իրեն չեն թողնում բարեգործություն անի ու ինքը որոշել է հեռանալ.

Շարունակությունը →

Դիլիջանի միջազգային դպրոցի նախագծի նախաձեռնողները բաց նամակ են գրել Հանրային խորհրդի անդամներին։ ««Լեզվի մասին» օրենքի փոփոխությունների խնդիրը չափազանց կարևոր է և շոշափում է հանրապետության բոլոր քաղաքացիների շահերը, սակայն, մեր կարծիքով, այս օրենքի քննարկումը պետք է նոր թափ հաղորդի ավելի խոր բանավեճի` Հայաստանի ապագայի և համաշխարհային տիրույթում նրա տեղի մասին»,- ասված է նամակում:

Շարունակությունը →

Աբովյան փողոց, Հուլիս 2010թ․

Շարունակությունը →

Ավիկ Մարության

«Հայաստանի Հանրապետությունում գովազդի լեզուն հայերենն է:

Անհրաժեշտության դեպքում, որպես լրացում, գովազդատուի հայեցողությամբ, գովազդի շարադրանքը կարող է զուգորդվել նաեւ այլ լեզուներով` համեմատաբար փոքր տառերով»:

Սա Գովազդի մասին ՀՀ օրենքի 5-րդ հոդվածն է: Պետական օրենքի այս հոդվածն իրոք անեկդոտ կթվա, եթե թեկուզ մի տասը րոպե քայլենք Երևանի ցանկացած փողոցով: Պետական հռչակված լեզվի հանդեպ այսպիսի քամահրանք, օտարամոլության այսպիսի անզուսպ կիրք երևի այլ տեղ չես հանդիպի: Եթե նույնիսկ կա էլ, դրա մասին կիմանան առաջավոր փորձ ձեռք բերելու նպատակով արտասահման գործուղվող պաշտոնյաները, հատկապես նրանք, որոնք ի պաշտոնե կոչված են վերահսկելու սույն օրենքի իրականացումը, այսպես ասած, լիազորված մարմինները: Չնայած մեզանում «օրենքի իրականացում» ասվածն էլ ուրախ արտահայտությունների շարքն է դասվել:

Շարունակությունը →